از قرآن شريف استفاده مى‏شود كه معاد انسانها نه فقط »معاد روحانى« بلكه »معاد جسمانى« نيز هست. يعنى در روز قيامت، روح انسان در حالى كه متعلّق به جسم اوست وارد محشر مى‏شود و در حقيقت انسان، مركّب از روح و جسم وارد محشر خواهد شد، آنگاه اگر در زمره نيكان و پاكان باشد، وارد بهشت، و اگر در صف آلودگان و گنهكاران باشد، وارد جهنّم مى‏گردد.

 به عبارت ديگر انسانى كه در قيامت محشور مى‏شود مانند همين انسان دنيايى است و همانگونه كه در اين دنيا لذّت و درد روحى و جسمى دارد در آخرت نيز چنين خواهد بود. آتش جهنّم همانطور كه جسم او را در هم مى‏كوبد روح او را نيز مى‏سوزاند:

 اصول اعتقادى / معاد جسمانى    

 »كَلّا لَيُنْبَذَنَّ فِى الْحُطَمَةِ وَ ما اَدْراكَ مَا الْحُطَمَةُ نارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ اَلَّتى تَطَّلِعُ عَلَى الْاَفْئِدَةِ«.

]   - همزه / 7 - 4. [

 »چنين نيست كه مى‏پندارد، به زودى كه در آتشى خرد كننده پرتاب مى‏شود تو چه مى‏دانى آتش خرد كننده چيست، آتش برافروخته خدايى است، آتشى كه از دلها سر مى‏زند«.

 و همانگونه كه در بهشت از خوردنيها و آشاميدنيها و همسران بهشتى بهره‏مند است، روح او نيز از معنويّات بهشت لذّت مى‏برد:

 »لَهُمْ فيها فاكِهَةٌ وَ لَهُمْ ما يَدَّعُونَ سَلامٌ قَولاً مِنْ رَبٍّ رَحيمٍ«.

]   - يس / 58 - 57. [

 »براى آنها در بهشت (هر گونه) ميوه است و هر چه بخواهند در اختيار آنها خواهد بود از جانب پروردگار مهربان (به آنان) سلام گفته مى‏شود«.

 خلاصه كلام اينكه معادى كه همه اديان الهى آن را قبول دارند و بيش از يك سوّم قرآن كريم درباره آن نازل شده است، »معاد جسمانى« است و بايد گفت كه معاد جسمانى، يك امر ضرورى در اسلام است و در قرآن كريم بيش از هزار آيه، معادجسمانى را با صراحت بيان كرده است. ما از باب نمونه بعضى از آن آيات را در اينجا مى‏آوريم:

 »كُلُوا وَ اشْرَبُوا هَنيئاً بِما اَسْلَفْتُمْ فِى الْاَيَّامِ الْخالِيَةِ«.

]   - حاقّه / 24. [

 »بخوريد و بياشاميد گواراتان باد، در برابر اعمالى كه در ايّام گذشته انجام داده‏ايد«.

 »وَ فاكِهَةٍ مِمَّا يَتَخَيَّروُنَ وَ لَحْمِ طَيْرٍ مِمَّا يَشْتَهُونَ وَ حُورٌ عينٌ كَاَمْثالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَكْنُونِ«.

]   - واقعه / 23 - 20. [

 »و ميوه از هر چه اختيار كنند و از گوشت پرنده هر چه بخواهند و همسرانى از حور العين دارند، همچون مرواريد در صدف پنهان«.

 »فَالْيَومَ الَّذينَ امَنوُا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ عَلَى الْاَرائِكِ يَنْظُروُنَ«.

]   - مطفّفين / 35 - 34. [

 »امروز (قيامت) مؤمنان به كافران مى‏خندند در حالى كه بر تختهاى بهشتى نشسته (و به سرنوشت آنها) مى‏نگرند«.

 »كُلَّما نَضِبحَتْ جُلُودُهُمْ بَدَّلْناهُمْ جُلُوداً غَيْرَها لِيَذُوقُوا الْعَذابَ«.

]   - نساء / 56. [

 »هر گاه پوستهاى بدنشان بريان گردد (و بسوزد) پوستهاى ديگرى به جاى آن قرار مى‏دهيم تا كيفر را بچشند«.

 »لَاكِلُونَ مِنْ شَجَرٍ مِنْ زَقُّومٍ فَمالِئُونَ مِنْهَا الْبُطْونَ فَشارِبُونَ عَلَيْهِ مِنَ الْحَميمِ فَشارِبُونَ شُرْبَ الْهيمِ هذا نُزُلُهُمْ يَومَ الدّينِ«.

]   - واقعه / 56 - 52. [

 »قطعاً از درخت زقّوم مى‏خوريد و شكمها را از آن پر مى‏كنيد و روى آن از آب سوزان مى‏نوشيد، (مانند) شتران تشنه، اين است پذيرايى از آنها در روز قيامت«.

 »اَلْيَومَ نَخْتِمُ عَلى اَفْواهِهِمْ وَ تُكَلِّمُنا اَيْديهِمْ وَ تَشْهَدُ اَرْجُلُهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ«.

]   - يس / 65. [

 »امروز (قيامت) بر دهانشان مُهر مى‏نهيم، و دستهايشان با ما سخن مى‏گويند و پاهايشان كارهايى را كه انجام مى‏دادند، شهادت مى‏دهند«.

 »حَتّى اِذا ما جائُوها شَهِدَ عَلَيْهِمْ سَمْعُهُمْ وَ اَبْصارُهُمْ وَ جُلُودُهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ وَ قالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدْتُمْ عَلَيْنا قالُوا اَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذى اَنْطَقَ كُلَّ شَىْ‏ءٍ«.

]   - فصّلت / 21 - 20. [

 »وقتى به آن مى‏رسند، گوشها و چشمها و پوستهاى بدنشان به آنچه مى‏كردند گواهى مى‏دهند، آنها به پوستهاى بدنشان مى‏گويند چرا بر ضدّ ما گواهى داديد؟ آنها مى‏گويند همان خدايى كه هر موجودى را به سخن در آورده، ما را به سخن درآورد«.

 »وَ قالُوا أَاِذا كُنَّا عِظاماً وَ رُفاتاً أَإِنَّا لَمَبْعَوثُونَ خَلْقاً جَديداً اَوَلَمْ يَرَوا أنَّ اللَّهَ الَّذى خَلَقَ السَّمواتِ وَ الْاَرْضَ قادِرٌ عَلى اَنْ يَخْلُقَ مِثْلَهُمْ«.

]   - اسراء / 99 - 98. [

 »(كافران) گفتند آيا هنگامى كه ما استخوانهاى پوسيده و خاكهاى پراكنده شديم بار ديگر آفرينش تازه‏اى خواهيم يافت؟ آيا نمى‏دانند خدايى كه آسمانها و زمين را آفريده، قادر است مثل آنان (انسانها) را بيافريند«.

 »وَ ضَرَبَ لَنا مَثَلاً وَ نَسِىَ خَلْقَهُ قالَ مَنْ يُحْيِى الْعِظامَ وَ هِىَ رَميمٌ قالَ يُحْييهَا الَّذى اَنْشَأَها اَوَّلَ مَرَّةٍ«.

]   - يس / 79 - 78. [

 »و براى ما مثالى زد و آفرينش خود را فراموش كرد، گفت: چه كسى اين استخوانها را زنده مى‏كند در حالى كه پوسيده است؟ بگو همان كسى آن را زنده مى‏كند كه نخستين بار آفريد«.

 »اَيَحْسَبُ الْاِنْسانُ اَنْ لَنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ بَلى قادِرينَ عَلى اَنْ نُسَوِّىَ بَنانَهُ«.

]   - قيامت / 4 - 3. [

 »آيا انسان مى‏پندارد كه هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهيم كرد، آرى قادريم كه (حتّى خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتّب كنيم«.